Een praatje met de padsponsor
Voordat we onze rugzakken omsnoeren en onze wandelschoenen aantrekken, ontmoeten we Walter Weber, de trail patron van de Hiweltour Tiefenthaler HöheWe ontmoeten hem op het dorpsplein van Tiefenthal, dat een paar jaar geleden prachtig is heringericht. We ontmoeten hem op het dorpsplein van Tiefenthal, dat een paar jaar geleden prachtig is heringericht. Hij vertelt ons meteen dat het gemeenschapshuis daar de voormalige school van Tiefenthal is. Tussen 1854 en 1954 kregen leerlingen van de eerste tot en met de achtste klas hier les van slechts één leraar. Walter Webers enthousiasme voor geschiedenis is duidelijk, net als voor de natuur en de bijzonderheden van zijn geboorteland.
Geen wonder dat hij meteen in vuur en vlam stond toen het idee ontstond om een predicaat rondwandelpad in Tiefenthal te creëren. Het duurde even van de eerste verkenningsroute tot de certificering, maar het was de moeite waard. Daar willen we ons vandaag van overtuigen! Walter Weber toont ons de wandelroute op zijn met liefde zelf ontworpen kaart en legt de belangrijkste hoogtepunten van de Hiwweltour uit. We zijn enthousiast!
Voordat we op weg gaan, voorziet Walter Weber ons van typisch Rijn-Hessische proviand in de vorm van heerlijke druiven - vers geplukt van de muur van het buurthuis. Nu we goed bevoorraad zijn, volgen we de korte toegangsweg naar het eigenlijke startpunt van de Hiwweltour.
Langs de Appelbach
De eerste etappe van de ongeveer twaalf kilometer lange wandeling brengt ons in het idyllische Appelbachdal. We wandelen langs de oevers van het kabbelende beekje, dat na uitgebreide renaturatie weer een waardevolle habitat is geworden. We horen kikkers kwaken en vogels tjilpen. Samen met de visvijver van de hengelsportvereniging is hier een echt juweeltje ontstaan.
We laten het bijna natuurlijke moerasland achter ons en duiken in plaats daarvan het koele gemengde bos in. Langzaam maar zeker winnen we hoogte, per slot van rekening betekent "Hiwwel" heuvel in het Rijn-Hessisch.
Het ene panorama volgt op het andere
De rustige klim was het waard! Als we uit het bos stappen, zien we de "Rheinhessen Zwitserland van zijn mooiste kant: diepe valleien en beboste heuvels. Te midden van dit alles herkennen we de hoge gotische spits van de kapel van Hof Iben, waarvan de oorsprong teruggaat tot de 13e eeuw, toen de Tempeliers hier een waterburcht bouwden.
Prachtige panoramische uitzichten en schaduwrijke bosgedeelten wisselen elkaar nu af. Een perfect geplaatste wandelligstoel nodigt ons uit om nog even te blijven hangen aan de rand van het bos en te genieten van het landschap.
In het donkere gat
We passeren de schuilhut Steinkaute en bereiken even later het volgende hoogtepunt van de Hiwwelt Tour, verscholen in dicht groen. Het Dunzelloch is een oude steengroeve die de natuur inmiddels op indrukwekkende wijze heeft teruggewonnen. Toch kan zelfs een leek hier nog indrukwekkende steenformaties herkennen.
De eerste gedocumenteerde steengroeven rond Tiefenthal dateren uit de 15e eeuw. Aangenomen wordt echter dat de Romeinen het geologische potentieel van dit oerzeegebied al onderkenden. Tot de 19e eeuw werd hier nog zandsteen gedolven, maar nu mogen mossen en varens zich weer verspreiden. De donkere, natte en stille sfeer van deze plek heeft iets bijna mystieks.
Op weg in het bos
We volgen het zachte bospad, dat erg aangenaam is om over te wandelen. Rechts van ons ligt het stiltebos Stein-Bockenheim. Een prachtige plek met soortenrijke bomen en ook een heel bijzondere sfeer.
De volgende klim komt eraan. Walter Weber had ons dit "enige steile" stuk al laten zien op zijn kaart - en vertelde ons dat er aan het einde een bankje stond te wachten, dat hij daar expres had neergezet. En zo is het! We vinden hier ook heerlijke bosbramen. Ik vraag me af of deze ook strategisch zijn geplaatst door de peetvader van het pad. We hebben onze druiven al opgegeten, dus een nieuwe natuurlijke snack komt goed van pas.
Een grenservaring
Aan de rand van het bos genieten we van het volgende panoramische uitzicht. Boven Mörsfeld kunnen we de bergen van de Noord-Palts zien, vooral de Donnersberg, die duidelijk zichtbaar is met zijn drie "torens", de Ludwig Tower, de tv-mast en het Amerikaanse radiostation.
We lopen ruim een kilometer langs de rand van het bos. Altijd rechtdoor, zo lijkt het. Regelmatig ontdekken we oude grensstenen, die we nader inspecteren. Aan de ene kant staat "KB" en aan de andere kant "GH". We bevinden ons direct op de historische grens tussen het Koninkrijk Beieren, waartoe delen van de Rijnpfalz behoorden, en het Groothertogdom Hessen, waarvan Rijn-Hessen een provincie was. De grens werd in 1815 vastgelegd op het Congres van Wenen en bestond ten minste tot de reorganisatie van de Bondsrepubliek in 1946.
Er staat een bankje bij grenssteen nr. 425 (er waren in totaal 1.024 van zulke stenen). Hier nemen we een pauze en genieten we van het prachtige uitzicht op de Pfalz en de frisse wind, waarin ook een vleugje geschiedenis zit. Walter Weber vertelde ons dat dit precies zijn favoriete plek is op de Hiwweltour. Begrijpelijk!
We lopen nog steeds langs de rand van het bos. Naast ons grazen koeien en paarden, die ons duidelijk minder interessant vinden dan wij hen. Bij de boswachterij Jägerlust is de toegangsweg naar Mörsfeld en de Restaurant Hof Pfalzblick sinds.
Eindelijk wijn
De volgende etappe verwelkomt ons met prachtige weidepaden en wilde heggen die we vandaag nog niet eerder hebben gezien. En er is nog iets nieuws: de eerste wijnstokken staan langs ons pad. We zijn nu precies op de grens van de wijnbouwgebieden Rheinhessen en Pfalz en verheugen ons op de druiven. De wijntafel staat trouwens al in de wijnstreek Pfalz. Maakt dat wat uit? Helemaal niets. Het grandioze uitzicht over de Appelbachvallei is voor mij het mooiste tot nu toe!
In het laatste grotere deel van het bos genieten we opnieuw van de koele lucht en het prachtige bladerdak van het gemengde loofbos. Dan bereiken we het Hermannsfeld, een open veld. We kijken nog een laatste keer over de wijngaarden voordat we merkbaar hoogte verliezen. Tiefenthal roept!
Een perfect einde
Het prachtige einde van deze prachtige wandeling is een kloofachtig terrein dat een zekere voorzichtigheid vereist, maar landschappelijk prachtig is. Het wandelpad voert ons zelfs door een oude boom.
Na ruim vier uur bereiken we het dorpsplein weer. Uitgeput, maar gelukkig!
2 reacties
Als oude "Nordpälzer Bub", geboren in Niederhausen an der Appel en daar de eerste 15 jaar van mijn leven gewoond, 66 jaar in het Rijnland gewoond en af en toe teruggekeerd naar het oude vaderland, vind ik de Rijn-Hessische Schweiz met de Hiwwltouren erg mooi. Ik heb er een aantal gewandeld, waaronder natuurlijk de route die in je artikel wordt beschreven. Er staan echter ook een paar fouten in dit interessante artikel. Het is namelijk de Rijnpfalz en niet de Reschtsrheinische Kurpfalz, die tot 1946 bij Beieren hoorde. Daarnaast verwar je in een foto waarop Niederhausen duidelijk zichtbaar is, het uitzicht op de heuvels van de Noord-Palts met de heuvels van Rijnland-Hessen. De wijngaard die je ziet ligt niet in het grootste Duitse wijnbouwgebied Rheinhessen, maar in het district
"Auf der Weide", die bij Niederhausen hoort. Neem me niet kwalijk, de rondleiding is zeker een aanrader, maar als oude "lokale patriot" wilde ik dit niet onbesproken laten. Met vriendelijke groeten uit Keulen, Klaus Nachbar
Hallo, buurman,
Leuk dat je onze Hiwelttochten zo mooi vindt en er al een paar hebt gewandeld. De weidse uitzichten in het "grensgebied" tussen de wijnbouwgebieden Rheinhessen en Pfalz hebben zo hun valkuilen, dat het niet altijd makkelijk is om ze te herkennen. Maar we willen ons niet tooien met geleende pluimen, d.w.z. wijngaarden, dus we zijn dankbaar voor de tips. Het is correct dat na 1815 niet de keurvorstelijke Pfalz, maar slechts delen ervan, namelijk het zuidelijke hart van de keurvorstelijke Pfalz op de linkeroever van de Rijn, tot het koninkrijk Beieren behoorde. De tekst is dienovereenkomstig gecorrigeerd. Het gebied werd pas na 1836 Rheinpfalz genoemd.